Rozmowy #4

Rozmowy #4

- No. Może teraz dowiemy się o sobie trochę więcej? - zaproponowała nieznajoma. Myślę, że mogę tak o niej mówić, bo od około dziesięciu minut wiedziałam o istnieniu dziewczyny. - To ja zacznę. Dlaczego chciałaś się...

- Cicho! - burknęłam, zasłaniając ręką twarz Daisy. 

- Spokojnie! Twoja starszyzna chyba Cię nie śledzi? - zachichotała pod nosem.

Przez chwilę chciałam powiedzieć, że 'tak i owszem', ale zorientowałam się, że jem właśnie śniadanie z obcą mi nastolatką, której nie chciałam zdradzać szczegółów mojego życia.

- Nie. Ale od ostrożności się nie umiera.

- Od szczerej rozmowy też nie.

- Gangsterom szczere rozmowy często nie uchodzą na sucho.

I znów ten sam śmiech. Gdybym była mężczyzną, mogłabym się w Daisy zakochać. Ale nie byłam żadną tego typu poczwarą, lesbą też nie, więc darujmy sobie wywodów na temat, jaka to Daisy bohaterska, piękna, zaradna.

- Szczerze? Nie przypominasz mi gangstera.

Zmroziłam ją wzrokiem.

- Cieszę się, że tak mówisz.

Nastolatkę widocznie bawiła cała ta sytuacja, bo jej chichot dawał się we znaki.

Chyba, że chciała się popisać czarującym śmiechem przystojnego typa obok.

Wykazywał zainteresowanie.

- Myślisz, że jestem płytka? - mówiąc to przyjęła pozę oznaczającą, że stawia mi wyzwanie. Niczego się nie boi, w domyśle.

Musiałam się porządnie zastanowić, co odpowiedzieć tej dziewczynie.

Przejmie się moją opinią?

Potraktuje ją jak zeszłoroczny śnieg?

Do Daisy bardziej pasowałoby mi to drugie, ale ja tej dziewczyny nie znałam, a nie ocenia się książek po okładce.

Jednak zdecydowałam się na dość miłą szczerość.

- Nie mogę tego stwierdzić, bo jak na razie wiem tylko, że masz na imię Daisy, jesteś bezczelna i uratowałaś mi życie. I mniemam, że moja opinia będzie dla Ciebie równie ważna, jak to, ile stopni jest właśnie w Texasie.

- Hm - mruknęła. - Zadowalająca opinia. Mogę z Tobą zjeść śniadanie.

Spojrzałam na nią ze zdziwieniem.

- Że co, proszę?

- W mojej rodzinie utrwalił się zwyczaj, że jemy tylko z ludźmi myślącymi o nas dobrze. To chyba nie jest dziwne? - podniosła wymownie brew.

Zapomniałam. Idealnie podniosła brew - tak, żeby wymusić na mnie odpowiedź.

Ja jednak jestem uodporniona w 99 % na takie znaki. Nigdy nie daję tych 100 % - zawsze coś musi być na sytuację awaryjną.

- Każda rodzina ma jakieś wymagania.

I znowu ten boski śmiech, który doprowadzał mnie do szału, jednocześnie kojąc moje nerwy napinające się na postać Daisy.

- Śniadanie dla pań? - do stolika podszedł młody mężczyzna w moim wieku. 

- Tak, to chyba dla Nas...

Dziewczyna podrywała faceta, a ja wpatrywałam się...

W ścianę?

Pewnie tak to wyglądało, ale nie.

Moim oczom ukazała się matka.

♥

~ Nie bój się cieni. One świadczą o tym, że gdzieś znajduje się światło.

Never fear shadows, for shadows only mean there is a light shining somewhere near by.

~ Oscar Wilde, strona trzceia, drugie od końca. c:

Marcela.

♥